Τα κινήματα της ιστορικής πρωτοπορίας:Συμβολισμός, Εξπρεσιονισμός, Φουτουρισμός, Νταντά, Υπερρεαλισμός. Το θέατρο την εποχή του μεσοπολέμου: το "επικό θέατρο" του Μπρεχτ, το "θέατρο της σκληρότητας" του Αρτώ, η θεατρική αισθητική του Πιραντέλλο. Το μεταπολεμικό θέατρο: το κίνημα του παραλόγου και το πολιτικό θέατρο τη δεκαετία του 1950.
|
Το εργαστήριο επικεντρώνεται σε δυο ερωτήματα: Πώς μπορεί ο τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας να οριστεί ως θεατρικός; Τι συντελεί στο να παρασταθεί μια ιστορία επί σκηνής;
|
Η Ανθρωπολογία του Θεάτρου είναι κλάδος της Θεατρολογίας, που ασχολείται με το ζήτημα της γένεσης και της πρωτοβάθμιας ανάπτυξης του θεάτρου διαπολιτισμικά ως αποτελέσματος της "φύσης" του ανθρώπου και της πρωτογενούς παγιώσης πολιτισμικών μονάδων. Βασικοί θεματικοί άξονες του μαθήματος είναι:
- Η Γενετική του Θεάτρου.
- Οι προαισθητικές μορφές Θεάτρου.
- Η λειτουργία των παραθεατρικών δρωμένων και τελετουργιών (με ανάλυση παραδειγμάτων όπως τα Αναστενάρια, τα λαϊκά δρώμενα της ελληνικής υπαίθρου, το έθιμο του καρναβαλιού, κλπ.).
- Ο βασικές ανθρωπολογικές αρχές της Τέχνης του Ηθοποιού.
|
Στο μάθημα εξετάζεται η δημιουργία και η εξέλιξη του μουσικού θεάτρου και ιδιαίτερα της όπερας, που αποτελεί και τη βασικότερη ίσως μορφή μουσικού θεάτρου, από το 1600 (εποχή κατά την οποία γεννιέται και μορφοποιείται η όπερα ως είδος) έως τον 20ό αιώνα. Εξετάζονται ειδικότερα οι αρχές της όπερας, η αναγωγή της στην αρχαία ελληνική τραγωδία, τα βασικά δομικά στοιχεία της (μουσική, υπόκριση, κείμενο, χορός), οι σημαντικότεροι σταθμοί στην ιστορική διαδρομή της και οι βασικοί/αντιπροσωπευτικοί συνθέτες που συνέβαλαν στην εξέλιξη και την ακμή της. Το μάθημα υποστηρίζεται από παρουσίαση και ανάλυση σχετικού οπτικοακουστικού υλικού.
|
Πρόκειται για μάθημα θεωρητικό με βιωματική προσέγγιση, το οποίο αφορά στο Σύγχρονο χορό- ιστορία, εκπαίδευση, σύνθεση και χορογραφία
Στο θεωρητικό πλαίσιο επιχειρείται η κατανόηση της σπουδαιότητας του χορού τόσο για τη φυσική-σωματική και ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του ανθρώπου όσο και την καλλιέργεια της αισθητικής ευαισθησίας και την εκπαίδευση στη συλλογικότητα μέσα από την αναδρομή στην ιστορία του χορού.
Στη βιωματική προσέγγισή του το μάθημα διαχειρίζεται την ανάπτυξη κινητικών εκφραστικών δεξιοτήτων των φοιτητών/τριών (όχι μέσω τεχνικών, χορευτικών επιδόσεων) αλλά μέσω δραστηριοτήτων, παιχνιδιών, κινήτρων που αφορούν στη δομή της κίνησης για ανάπτυξη στο γνωστικό, πραγματολογικό, συγκινησιακό, δημιουργικό επίπεδο του προσώπου. Εξασφαλίζεται η δημιουργία συνθηκών για αξιοποίηση ιδεών, ανακάλυψη λύσεων και εμβάθυνση σε τρόπους δημιουργίας για σύνθεση και χορογραφία.
|
Στο μάθημα γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί η τέχνη στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιό της, αλλά και η εξάρτησή της από εξελίξεις στη χρήση των υλικών (π.χ. καμβάς αντί για ξύλο στη ζωγραφική).
|
Πρόκειται για μάθημα θεωρητικό με βιωματική προσέγγιση, το οποίο αφορά στη δημιουργική μέθοδο του ρυθμικού και θεατρικού παιχνιδιού.
Στο θεωρητικό πλαίσιο επιχειρείται η προσέγγιση του ρυθμού και θεάτρου ως γνωστικού αντικειμένου, η κατανόηση της χρησιμότητας και της καταλληλότητάς του, τόσο ως μέσου έκφρασης και δημιουργίας όσο και ως εκπαιδευτικού εργαλείου, στο σχολείο. Στη βιωματική προσέγγισή του το μάθημα διαχειρίζεται την άσκηση και προαγωγή των ικανοτήτων των εκφραστικών μέσων (σώμα και λόγο) με στόχο έχοντας ο ίδιος, ο εκπαιδευτικός, γνωρίσει και αναπτύξει τα βασικά εργαλεία ρυθμού και θεάτρου (έχοντας δηλαδή την εμπειρία υλοποίησης μιας πρακτικής της τέχνης) να καταστεί ικανός διατυπώνοντας ένα σύνολο ερωτημάτων και στοχασμών να εμψυχώσει τους μαθητές στην καλλιτεχνική πράξη και να εξασφαλίσει έτσι την εγγραφή της έννοιας της τέχνης στον χάρτη του μαθητή ως σοβαρού μέσου εκπαίδευσης, επικοινωνίας και χειραφέτησης.
Σε πρακτικό επίπεδο, επίσης, κατά το μάθημα επιχειρείται η εκπαίδευση στην ικανότητα συλλογής, οργάνωσης, ανάλυσης και σύνθεσης ιδεών για τη δημιουργία καλλιτεχνικού προϊόντος στο σχολείο.
|
Το μάθημα στόχο έχει τη σφαιρική δραματολογική κάλυψη της σωζόμενης δραματουργίας του Αισχύλου, με ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα που αφορούν: α) την καταγωγή, την εξέλιξη, τα ιδιαίτερα δομικά χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, το ιστορικό, κοινωνικό-πολιτικό, θρησκευτικό και θεσμικό πλαίσιο της αρχαίας θεατρικής παραγωγής, ιδιαίτερα στο α΄ μισό του 5ου αι. π.Χ., περίοδο κατά την οποία διδάχτηκαν όλες οι σωζόμενες τραγωδίες του Αισχύλου· β) τα ιδιαίτερα δραματουργικά, σκηνικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της θεατρικής γραφής του Αισχύλου στο σύνολό της· γ) τα ιδιαίτερα δραματουργικά, σκηνικά και σημασιολογικά ζητήματα που θέτει καθένα από τα μελετώμενα δράματα του Αισχύλου, δ) τη νεώτερη και σύγχρονη πρόσληψη του θεατρικού έργου του Αισχύλου.
|
Κινούμενο σχέδιο
Βασίλης Πασχάλης - Προπτυχιακό -
(A-)
Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Εισαγωγή στην έννοια της «εμψύχωσης» (animation), που συνιστά και το νοηματικό κέντρο του κινουμένου σχεδίου. Προ-ιστορία και πρωτο-ιστορία του κινουμένου σχεδίου, από τα πλέον στοιχειώδη παιχνίδια εκμαίευσης του μετεικάσματος έως τις προ-κινηματογραφικές «μηχανές»: «ζωοτρόπιο», «πραξινοσκόπιο», «θαυματοσκό- πιο», κ.λπ. Στην εισαγωγή αυτή σημαντική θέση δίνεται στην παρουσίαση των μειζόνων δημιουργών του χώρου. Η έννοια της «κίνησης’, και η ένταξή της στο πλαίσιο των εικαστικών τεχνών, και η αποτύπωσή τους στο κινούμενο σχέδιο: μέθοδοι σήμανσης και ανάλυσης της εν χρόνω μεταβολής. Το υπόδειγμα της βάδισης και οι μετασχηματισμοί του. Τα μείζονα κλασικά φωτογραφικά εγχειρήματα καταγραφών της κίνησης (Murrey, Muybridge), και η επιρροή τους στο κινούμενο σχέδιο. Συμβατικοί και μη (μέσω πλαστελίνης, ρινισμάτων, αρθρωτής κούκλας, κηλίδων μελανιού, κομμένων χαρτιών, pixilation, κ.α.) τρόποι δημιουργίας animation, και η ανάδυση του πειραματικού κινουμένου σχεδίου. Η δημιουργία των πρώτων ταινιών κινουμένου σχεδίου. Tα μεγάλα studio και το φαινόμενο Disney. Εθνικές σχολές, και η μόνιμη διάσταση ανάμεσα στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και στο κινούμενο σχέδιο των «δημιουργών».
|
Μουσική Ανάλυση
Νικόλαος Μαλιάρας - Προπτυχιακό -
(A+)
Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Το μάθημα ξεκινά από την παραδοχή ότι η μουσική ανάλυση δεν είναι ένα απλό μάθημα, αλλά κλάδος ολόκληρος, ασφαλώς από τους σημαντικότερους της ιστορικής και συστηματικής μουσικολογίας. Επιδιώκεται να αποκτήσει ο φοιτητής όχι μόνο γνώσεις πάνω στα διάφορα συστήματα και τεχνικές που κατά καιρούς προτάθηκαν ή ακολουθήθηκαν, αλλά, κυρίως, τη δυνατότητα και την ευχέρεια να προσεγγίζει μόνος του, αναλυτικά, ένα μουσικό έργο.
Για τους παραπάνω λόγους, η πορεία του μαθήματος αναλύεται σε δύο κυρίως μέρη:
• Ένα ιστορικό μέρος, όπου παρατίθενται εν περιλήψει, εξηγούνται και σχολιάζονται οι κυριότερες αναλυτικές μέθοδοι από τις αρχές (περί το 1600) μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Στο τμήμα όμως αυτό θεωρήθηκε απαραίτητο να ενημερωθεί ο φοιτητής και για το μουσικό αισθητήριο που επικρατούσε στις κοινωνίες των διαφόρων εποχών, που ήταν καθοριστικό για την πρόσληψη της μουσικής σε κάθε εποχή.
• Στο δεύτερο μέρος ο φοιτητής θα βρει πρακτικές συμβουλές για την εφαρμοσμένη ανάλυση και τρόπους να λύσει το δύσκολο πρόβλημα της προσέγγισης του μουσικού έργου.
Η εφαρμογή των μεθόδων και των τεχνικών της ανάλυσης, αλλά και των πρακτικών τρόπων και τεχνικών, γίνεται πάνω σε κατάλληλα μουσικά παραδείγματα μέσα στην τάξη, κατά τη διάρκεια του μαθήματος.
|
